دانلود نقشه های گلباد چند ماه کل ایستگاههای استان خراسان رضوی، جنوبی و شمالی
دانلود نقشه های گلباد چند ماه کل ایستگاههای استان خراسان رضوی، جنوبی و شمالی
نقل قول :
برای تحلیل مسائل هیدرولوژی ناگزیر به انجام مطالعات هواشناسی هستیم. دستيابي به روشهاي آسان و كاربردي تحليل دادههاي هواشناسي، از گذشته تا به حال مد نظر متخصصان بوده است. گلباد روشی ساده و مفید برای تفسیر وضعیت باد در یک منطقه است. در این مقاله از دادههای بادسنجی 18 ایستگاه سینوپتیک واقع در شمال شرق کشور استفاده شده است و به طور میانگین هر ایستگاه دارای 19 سال آمار میباشد. دادهها تحت زیربرنامه ای در محیط اکسل به نام MSK WindRose، به فرمت قابل قبولی جهت ورود به نرم‌افزار WRPlot View که معروفترین نرم‌افزار برای رسم گلباد است، تبدیل میشوند. سپس دادهها در محیط این نرم‌افزار، تحلیل شده و گلباد آن رسم میگردد. حاصل جدولی حاوی فراوانی و درصد فراوانی وقوع باد در جهات مختلف است و همراه آن شکل گلباد مربوطه در ماه یا سال مورد نظر قابل ترسیم است. توسط این فرایند تعداد حدود 300 گلباد ماهیانه و سالیانه ایستگاههای سینوپتیک منطقه شمال شرق کشور ترسیم شده است. به وسیله قرائت اطلاعات میانگین سرعت و جهت باد غالب در این ایستگاهها، اطلس باد منطقه شمال شرق کشور امکان پذیر شده است.
نقشه های گلباد چند ماه کل ایستگاههای استان خراسان رضوی، جنوبی و شمالی در زیر آورده شده است:
گلباد ماه آپریل (بهمن)
گلباد ماه فوریه (اسفند)
گلباد ماه مارس (فروردین)
منبع : مهندسی آب، هیدرولوژی،هیدرولیک و عمران آب
مطالعه آنلاین آبگیری از رودخانه با استفاده از دهانه آبگیر کوچک و مبانی کلی طراحی آن
نقل قول :
چنانچه تراز طبیعی رودخانه در محل انحراف پایین تر از زمین های اطراف باشد و
یا سطح آب در رودخانه دارای نوسانات شدید باشد، آبگیری با استفاده از بند
انحرافی انجام می شود. همچنین در مواردی که قسمت زیادی از آب یک رودخانه یا
نهر برای آبگیری در نظر گرفته می شود، با استفاده از یک بندانحرافی می
توان آب مورد نیاز را برداشت نمود. معمولا سه گروه زیر در این دسته قرار می
گیرند:
الف- آبگیر کوچک ب- آبگیر معمولی ج- آبگیر بسیار بزرگ
ویژگی های آبگیر کوچک به قرار زیر است:
- بده طراحی در حدود چند صد لیتر بر ثانیه است.
- رودخانه های مورد نظر کوچک و مساحت حوضه آبریز آنها در حدود چند صد کیلومترمربع است.
- مصرف کنندگان در این گونه پروژه ها، شهرهای کوچک با 200 تا 300 هزار نفر جمعیت، تاسیسات صنعتی کوچک و مناطق کشاورزی با وسعت 2000 تا 3000 هکتار می باشند.
1- اجزای آبگیر کوچک
در این نوع آبگیری، اجزای زیر در نظر گرفته می شوند:
1-1- بند انحرافی کوتاه
بند انحرافی علاوه بر تامین عمق لازم برای جریان در ورودی آبگیر، باید سیلاب های طرح را نیز از خود عبور دهد. برای آبگیرهای کوچک، ارتفاع بند انحرافی معمولا از 2 متر تجاوز نمی کند. مهم ترین قسمت یک بند انحرافی، سرریز اوجی بتنی وزنی می باشد که تراز تاج آن برابر تراز سطح نرمال آب می باشد. تراز تاج سریز معمولاً حدود 1 تا 5/1 متر بالاتر از آستانه آبگیر می باشد. عرض این سرریز بستگی به بده اوج سیلاب دارد و معمولاً با عرض آبراهه اصلی برابر است. همچنین در پنجه پایین دست سرریز، مستهلک کننده انرژی محسوب می شود.
1-2- مجرای رسوب شوی (مجرای تخلیه رسوب – دریچه های رسوب بر) Sluice Way
در اغلب بندهای انحرافی لازم است به منظور کاهش میزان بار رسوب ورودی به تاسیسات آبگیر، مجرای تخلیه رسوب نیز احداث گردد. به همین جهت بهتر است که مجرای تخلیه رسوب هر چه نزدیک تر به آبگیر ساخته شود. مجرای تخلیه رسوب به گونه ای ساخته می شود که جریان آب در آن تقریبا ًموازی جریان آب از روی بند انحرافی باشد. عرض مجرای تخلیه رسوب معمولاً برابر عرض آبگیر است. برای انعطاف پذیری و ایمنی در بهره برداری بهتر است عرض مجرا به دو بخش تقسیم و هر بخش دارای دریچه مستقل باشد.
رقوم تاج مجرای تخلیه رسوب معمولاً هم سطح کف رودخانه در نظر گرفته می شود و لازم است حداقل 2/0 تا 9/0 متر طبق معیار USBR پایین تر از تراز آستانه آبگیر باشد. چون تراز آستانه آبگیر نسبت به تراز تاج دریچه های رسوب شوی بالاتر است، تنها آب زلال وارد کانال آبگیر شده و رسوبات در کف مجرای تخلیه رسوب ته نشین می گردد. رسوبات ته نشین شده در مجرای تخلیه رسوب را می توان به طور متناوب با باز کردن دریچه های رسوب بر، به پایین دست رودخانه منتقل نمود.
به طور کلی در بندهای انحرافی، مجرای رسوب شوی برای نیل به اهداف زیر منظور می گردد:
- کنترل سرعت آبگیری اولیه مخزن با توجه به جریان ورودی
- تخلیه سریع مخزن در شرایط اضطراری
- پایین آوردن سطح آب مخزن به منظور تعمیرات احتمالی دیواره ها، آشغالگیر، آبگیر و...
- تخلیه هیدرولیکی رسوبات پشت بند انحرافی
- تامین آب مصرفی پایین دست در موارد خشکسالی
- کنترل جریان در پایین دست
- کمک به سرریز به منظور تخلیه سیلاب
1-3- دیوار جداکننده
دیوار جداکننده معمولاً به طور عمود بر بند انحرافی ساخته می شود و قسمت اصلی بند انحرافی را از مجرای تخلیه رسوب جدا می کند. دیوار جداکننده در قسمت بالادست تا ابتدای ورودی آبگیر و در پایین‌دست تا انتهای پوشش محافظ مجرای تخلیه رسوب ادامه می یابد. تاج این قسمت در تراز پایین تری نسبت به تاج بند انحرافی قرار می گیرد. وظایف اصلی دیوار جداکننده عبارت است از:
- جداکردن مجرای تخلیه رسوب از قسمت سرریز
- کمک به ایجاد حوضچه ای با تلاطم کم تر در نزدیکی دهانه آبگیر و در نتیجه رسوب گذاری در این ناحیه و ورود آب زلال به درون آبگیر
دیوارهای جداکننده را می توان همانند دیوارهای حایل که تحت اثر فشار رسوب و آب که از ناحیه مجرای تخلیه رسوب به آنها وارد می شود، طراحی کرد.
1-4- خاکریز
برای جلوگیری از طغیان جریان در مواقع سیلابی و قرار گرفتن بند انحرافی در زیر آب، محدوده مورد نظر در اطراف بند انحرافی را با کمک خاکریز می توان محافظت نمود.
1-5- دهانه آبگیر
دهانه یا ورودی آبگیر بالاتر از کف آبراهه اصلی بوده و به وسیله آشغالگیر محافظت می شود. در صورتی که رسوبات ریز دانه امکان ورود به آبگیر را داشته باشند می توان از حوضچه رسوبگیر در داخل آبگیر استفاده کرد. دهانه ورودی آبگیر در این نوع آبگیرها درمحدوده 5/0 تا 8/0 متر بالاتر از کف رودخانه قرار می گیرد. در دوره پر آبی سطح آب بالا آمده و ممکن است ورودی آبگیر با جریان های تحتانی که رسوبات زیادی دارند، تغذیه شود. برای جلوگیری از این مساله می توان یکی از دو روش زیر را به کار برد:
- تعبیه ورودی های مختلف در ترازهای متفاوت برای آبگیری در شرایط متغیر سطح آب
- ساخت یک ورودی بزرگ برای آبگیر که از پایین ترین تا بالاترین تراز سطح آب را دربرگیرد تا در مواقع بالا آمدن سطح آب با استفاده از تیرک های مسدود کننده دهانه ورودی بالا آورده شود.
در این نوع آبگیرها، در بالادست بند انحرافی، رسوب گذاری اجتناب ناپذیر است، ولی اثرات ریخت‌شناسی آنها نیز کم خواهد بود. با این همه آبشستگی موضعی در پایین دست بند انحرافی وجود خواهد داشت. به منظور محافظت سازه در مقابل این اثرات لازم است تمهیدات لازم پیش بینی گردد نظیر:
- در نظر گرفتن یک مجرای خروجی با عرض کافی برای جریان پایه که در مواقع افزایش بده رودخانه بتوان از آن برای تخلیه بده اضافی نیز استفاده کرد.
- عمیق کردن پی سازه ها برای محافظت در برابر آبشستگی موضعی
- مقاوم سازی بستر پایین دست با پوشش های حفاظتی
2- ضوابط طراحی
در طراحی هیدرولیکی این نوع آبگیرها موارد زیر باید مشخص شوند:
- تراز نرمال و حداکثر جریان
- ابعاد اصلی سازه های مهم نظیر ورودی آبگیر، طول تاج سرریز، ابعاد مجرای تخلیه رسوب و ابعاد دریچه‌های رسوب بر
- روش های حفاظتی بالادست و پایین دست بند انحرافی
در این آبگیر ها از رابطه Ae=Qd/Vd برای طراحی ابعاد ورودی آبگیر استفاده می شود که Ae سطح مقطع جریان در دهانه آبگیر است.
3- کنترل رسوب در آبگیر
در آبگیری از رودخانه، میزان رسوبات ورودی به آبگیر باید به حداقل مقدار ممکن برسد و در صورت نیاز، جداسازی رسوبات در کانال آبگیر نیز انجام شود. همان گونه که گفته شد جریان آب، رسوبات را به صورت بار کف و یا بار معلق حمل می کند. با توجه به این که همیشه جدا کردن کامل رسوبات از آب، درجلوی آبگیر امکان ندارد، معمولاً بیشترین تلاش بر این است که بار کف وارد آبگیر نشود.
وجود بار معلق در آب، در اثر افزایش سرعت زیاد آب صدمات زیادی به سازه ها و به خصوص به وسایل مکانیکی مانند پمپ ها و توربین‌ها می رساند. چنانچه در بخش هایی از سامانه انتقال، به ویژه در سامانه‌هایی که به صورت ثقلی منتقل می شود، سرعت جریان کم باشد، به طوری که جریان آب نتواند مواد منتقل شده را در حالت معلق نگهدارد، رسوبات ته نشین می شوند. این عمل ممکن است از محل آبگیر شروع شده و به تدریج در تمام سامانه گسترش یابد. در اثر رسوب گذاری شیب کانال ها به هم خورده و با بالا آمدن رقوم کف کانال، ارتفاع آزاد در آنها کاهش یافته و در نهایت از ظرفیت آبرسانی کاسته می شود.
4- مکان یابی و جانمایی دهانه آبگیر
انتخاب محل مناسب آبگیری برای موفقیت پروژه ضروری می باشد. یک محل مناسب می تواند اختلال در آبرسانی را که به دلیل ورود رسوب به داخل آبگیر به وجود می آید، به حداقل کاهش دهد. باید توجه داشت که بعد از اجرای پروژه، مشکلات ایجاد شده در اثر انتخاب نامناسب محل به سختی قابل اصلاح می باشد.
در انتخاب محل آبگیر، قوس رودخانه از اهمیت زیادی برخوردار است. در این مناطق پدیده رسوب‌گذاری و فرسایش به طور هم زمان انجام می شود. وجود جریان حلزونی در محل انحنای رودخانه موجب رانده شدن رسوبات نزدیک کف به سمت قوس داخلی و حرکت آب صاف تر سطحی به سمت قوس بیرونی می گردد. پدیده فوق موجب می شود که قسمت محدب رودخانه محل بسیار مناسبی برای احداث آبگیر باشد. حتی در مواقعی که به ناچار تاسیسات آبگیری در قسمت داخلی انحنا ساخته می شود، می‌توان با ایجاد تمهیدات مناسبی، یک انحنای مصنوعی به نحوی ایجاد کرد که انحنای جریان به طرف وسط رودخانه بوده و در نتیجه مقدار زیادی از رسوبات رودخانه از محل آبگیر دور شود.
برای بهره برداری کامل از مزیت خم، موقعیت آبگیر باید در مقطعی از قوس که جریان حلزونی به توسعه یافتگی کامل رسیده، قرار گیرد. موقعیت این مقطع به هندسه آبراهه (شعاع انحنا، عرض و زاویه خم) و شرایط جریان بستگی دارد. توسعه جریان حلزونی بعد از زاویه از شروع قوس شکل می گیرد.
به عنوان یک معیار کلی، ورودی آبگیر برای خم های با شعاع انحنای (که شعاع انحنای خط مرکزی قوس و بیانگر عرض مجرا می باشد) باید در موقعیت تقعر جریان و کمی پایین تر از راس قوس قرار گیرد.
موقعیت مناسب آبگیر در انحنای رودخانه‌ها، توسط رضوان (1989) در محدوده سه چهارم زاویه مرکزی پیچانرود پیشنهاد شده است. همچنین رادکیوی (1993) موقعیت مناسب آبگیر در محل قوس را به روش ترسیمی، که در شکل زیر نشان داده شده است، ارائه کرد. این محل به اندازه دو برابر عرض رودخانه، پایین تر از محل تلاقی امتداد خط مرکز جریان (در ناحیه مستقیم رودخانه قبل از خم) با ساحل است.
زمانی که آبراهه دارای هندسه نامنظم است، بهترین روش برای تعیین موقعیت آبگیر، استفاده از مدل های فیزیکی است که با استفاده از آن می توان مسیر جریان های سطحی و تحتانی را مشخص و ابهامات احتمالی در طراحی اولیه را بر طرف کرد.
- مصرف کنندگان در این گونه پروژه ها، شهرهای کوچک با 200 تا 300 هزار نفر جمعیت، تاسیسات صنعتی کوچک و مناطق کشاورزی با وسعت 2000 تا 3000 هکتار می باشند.
1- اجزای آبگیر کوچک
در این نوع آبگیری، اجزای زیر در نظر گرفته می شوند:
1-1- بند انحرافی کوتاه
بند انحرافی علاوه بر تامین عمق لازم برای جریان در ورودی آبگیر، باید سیلاب های طرح را نیز از خود عبور دهد. برای آبگیرهای کوچک، ارتفاع بند انحرافی معمولا از 2 متر تجاوز نمی کند. مهم ترین قسمت یک بند انحرافی، سرریز اوجی بتنی وزنی می باشد که تراز تاج آن برابر تراز سطح نرمال آب می باشد. تراز تاج سریز معمولاً حدود 1 تا 5/1 متر بالاتر از آستانه آبگیر می باشد. عرض این سرریز بستگی به بده اوج سیلاب دارد و معمولاً با عرض آبراهه اصلی برابر است. همچنین در پنجه پایین دست سرریز، مستهلک کننده انرژی محسوب می شود.
1-2- مجرای رسوب شوی (مجرای تخلیه رسوب – دریچه های رسوب بر) Sluice Way
در اغلب بندهای انحرافی لازم است به منظور کاهش میزان بار رسوب ورودی به تاسیسات آبگیر، مجرای تخلیه رسوب نیز احداث گردد. به همین جهت بهتر است که مجرای تخلیه رسوب هر چه نزدیک تر به آبگیر ساخته شود. مجرای تخلیه رسوب به گونه ای ساخته می شود که جریان آب در آن تقریبا ًموازی جریان آب از روی بند انحرافی باشد. عرض مجرای تخلیه رسوب معمولاً برابر عرض آبگیر است. برای انعطاف پذیری و ایمنی در بهره برداری بهتر است عرض مجرا به دو بخش تقسیم و هر بخش دارای دریچه مستقل باشد.
رقوم تاج مجرای تخلیه رسوب معمولاً هم سطح کف رودخانه در نظر گرفته می شود و لازم است حداقل 2/0 تا 9/0 متر طبق معیار USBR پایین تر از تراز آستانه آبگیر باشد. چون تراز آستانه آبگیر نسبت به تراز تاج دریچه های رسوب شوی بالاتر است، تنها آب زلال وارد کانال آبگیر شده و رسوبات در کف مجرای تخلیه رسوب ته نشین می گردد. رسوبات ته نشین شده در مجرای تخلیه رسوب را می توان به طور متناوب با باز کردن دریچه های رسوب بر، به پایین دست رودخانه منتقل نمود.
به طور کلی در بندهای انحرافی، مجرای رسوب شوی برای نیل به اهداف زیر منظور می گردد:
- کنترل سرعت آبگیری اولیه مخزن با توجه به جریان ورودی
- تخلیه سریع مخزن در شرایط اضطراری
- پایین آوردن سطح آب مخزن به منظور تعمیرات احتمالی دیواره ها، آشغالگیر، آبگیر و...
- تخلیه هیدرولیکی رسوبات پشت بند انحرافی
- تامین آب مصرفی پایین دست در موارد خشکسالی
- کنترل جریان در پایین دست
- کمک به سرریز به منظور تخلیه سیلاب
1-3- دیوار جداکننده
دیوار جداکننده معمولاً به طور عمود بر بند انحرافی ساخته می شود و قسمت اصلی بند انحرافی را از مجرای تخلیه رسوب جدا می کند. دیوار جداکننده در قسمت بالادست تا ابتدای ورودی آبگیر و در پایین‌دست تا انتهای پوشش محافظ مجرای تخلیه رسوب ادامه می یابد. تاج این قسمت در تراز پایین تری نسبت به تاج بند انحرافی قرار می گیرد. وظایف اصلی دیوار جداکننده عبارت است از:
- جداکردن مجرای تخلیه رسوب از قسمت سرریز
- کمک به ایجاد حوضچه ای با تلاطم کم تر در نزدیکی دهانه آبگیر و در نتیجه رسوب گذاری در این ناحیه و ورود آب زلال به درون آبگیر
دیوارهای جداکننده را می توان همانند دیوارهای حایل که تحت اثر فشار رسوب و آب که از ناحیه مجرای تخلیه رسوب به آنها وارد می شود، طراحی کرد.
1-4- خاکریز
برای جلوگیری از طغیان جریان در مواقع سیلابی و قرار گرفتن بند انحرافی در زیر آب، محدوده مورد نظر در اطراف بند انحرافی را با کمک خاکریز می توان محافظت نمود.
1-5- دهانه آبگیر
دهانه یا ورودی آبگیر بالاتر از کف آبراهه اصلی بوده و به وسیله آشغالگیر محافظت می شود. در صورتی که رسوبات ریز دانه امکان ورود به آبگیر را داشته باشند می توان از حوضچه رسوبگیر در داخل آبگیر استفاده کرد. دهانه ورودی آبگیر در این نوع آبگیرها درمحدوده 5/0 تا 8/0 متر بالاتر از کف رودخانه قرار می گیرد. در دوره پر آبی سطح آب بالا آمده و ممکن است ورودی آبگیر با جریان های تحتانی که رسوبات زیادی دارند، تغذیه شود. برای جلوگیری از این مساله می توان یکی از دو روش زیر را به کار برد:
- تعبیه ورودی های مختلف در ترازهای متفاوت برای آبگیری در شرایط متغیر سطح آب
- ساخت یک ورودی بزرگ برای آبگیر که از پایین ترین تا بالاترین تراز سطح آب را دربرگیرد تا در مواقع بالا آمدن سطح آب با استفاده از تیرک های مسدود کننده دهانه ورودی بالا آورده شود.
در این نوع آبگیرها، در بالادست بند انحرافی، رسوب گذاری اجتناب ناپذیر است، ولی اثرات ریخت‌شناسی آنها نیز کم خواهد بود. با این همه آبشستگی موضعی در پایین دست بند انحرافی وجود خواهد داشت. به منظور محافظت سازه در مقابل این اثرات لازم است تمهیدات لازم پیش بینی گردد نظیر:
- در نظر گرفتن یک مجرای خروجی با عرض کافی برای جریان پایه که در مواقع افزایش بده رودخانه بتوان از آن برای تخلیه بده اضافی نیز استفاده کرد.
- عمیق کردن پی سازه ها برای محافظت در برابر آبشستگی موضعی
- مقاوم سازی بستر پایین دست با پوشش های حفاظتی
2- ضوابط طراحی
در طراحی هیدرولیکی این نوع آبگیرها موارد زیر باید مشخص شوند:
- تراز نرمال و حداکثر جریان
- ابعاد اصلی سازه های مهم نظیر ورودی آبگیر، طول تاج سرریز، ابعاد مجرای تخلیه رسوب و ابعاد دریچه‌های رسوب بر
- روش های حفاظتی بالادست و پایین دست بند انحرافی
در این آبگیر ها از رابطه Ae=Qd/Vd برای طراحی ابعاد ورودی آبگیر استفاده می شود که Ae سطح مقطع جریان در دهانه آبگیر است.
3- کنترل رسوب در آبگیر
در آبگیری از رودخانه، میزان رسوبات ورودی به آبگیر باید به حداقل مقدار ممکن برسد و در صورت نیاز، جداسازی رسوبات در کانال آبگیر نیز انجام شود. همان گونه که گفته شد جریان آب، رسوبات را به صورت بار کف و یا بار معلق حمل می کند. با توجه به این که همیشه جدا کردن کامل رسوبات از آب، درجلوی آبگیر امکان ندارد، معمولاً بیشترین تلاش بر این است که بار کف وارد آبگیر نشود.
وجود بار معلق در آب، در اثر افزایش سرعت زیاد آب صدمات زیادی به سازه ها و به خصوص به وسایل مکانیکی مانند پمپ ها و توربین‌ها می رساند. چنانچه در بخش هایی از سامانه انتقال، به ویژه در سامانه‌هایی که به صورت ثقلی منتقل می شود، سرعت جریان کم باشد، به طوری که جریان آب نتواند مواد منتقل شده را در حالت معلق نگهدارد، رسوبات ته نشین می شوند. این عمل ممکن است از محل آبگیر شروع شده و به تدریج در تمام سامانه گسترش یابد. در اثر رسوب گذاری شیب کانال ها به هم خورده و با بالا آمدن رقوم کف کانال، ارتفاع آزاد در آنها کاهش یافته و در نهایت از ظرفیت آبرسانی کاسته می شود.
4- مکان یابی و جانمایی دهانه آبگیر
انتخاب محل مناسب آبگیری برای موفقیت پروژه ضروری می باشد. یک محل مناسب می تواند اختلال در آبرسانی را که به دلیل ورود رسوب به داخل آبگیر به وجود می آید، به حداقل کاهش دهد. باید توجه داشت که بعد از اجرای پروژه، مشکلات ایجاد شده در اثر انتخاب نامناسب محل به سختی قابل اصلاح می باشد.
در انتخاب محل آبگیر، قوس رودخانه از اهمیت زیادی برخوردار است. در این مناطق پدیده رسوب‌گذاری و فرسایش به طور هم زمان انجام می شود. وجود جریان حلزونی در محل انحنای رودخانه موجب رانده شدن رسوبات نزدیک کف به سمت قوس داخلی و حرکت آب صاف تر سطحی به سمت قوس بیرونی می گردد. پدیده فوق موجب می شود که قسمت محدب رودخانه محل بسیار مناسبی برای احداث آبگیر باشد. حتی در مواقعی که به ناچار تاسیسات آبگیری در قسمت داخلی انحنا ساخته می شود، می‌توان با ایجاد تمهیدات مناسبی، یک انحنای مصنوعی به نحوی ایجاد کرد که انحنای جریان به طرف وسط رودخانه بوده و در نتیجه مقدار زیادی از رسوبات رودخانه از محل آبگیر دور شود.
برای بهره برداری کامل از مزیت خم، موقعیت آبگیر باید در مقطعی از قوس که جریان حلزونی به توسعه یافتگی کامل رسیده، قرار گیرد. موقعیت این مقطع به هندسه آبراهه (شعاع انحنا، عرض و زاویه خم) و شرایط جریان بستگی دارد. توسعه جریان حلزونی بعد از زاویه از شروع قوس شکل می گیرد.
به عنوان یک معیار کلی، ورودی آبگیر برای خم های با شعاع انحنای (که شعاع انحنای خط مرکزی قوس و بیانگر عرض مجرا می باشد) باید در موقعیت تقعر جریان و کمی پایین تر از راس قوس قرار گیرد.
موقعیت مناسب آبگیر در انحنای رودخانه‌ها، توسط رضوان (1989) در محدوده سه چهارم زاویه مرکزی پیچانرود پیشنهاد شده است. همچنین رادکیوی (1993) موقعیت مناسب آبگیر در محل قوس را به روش ترسیمی، که در شکل زیر نشان داده شده است، ارائه کرد. این محل به اندازه دو برابر عرض رودخانه، پایین تر از محل تلاقی امتداد خط مرکز جریان (در ناحیه مستقیم رودخانه قبل از خم) با ساحل است.
زمانی که آبراهه دارای هندسه نامنظم است، بهترین روش برای تعیین موقعیت آبگیر، استفاده از مدل های فیزیکی است که با استفاده از آن می توان مسیر جریان های سطحی و تحتانی را مشخص و ابهامات احتمالی در طراحی اولیه را بر طرف کرد.
+ نوشته شده در دوشنبه ششم آذر ۱۳۹۱ ساعت 19:54 توسط دانلود رایگان مقالات-کتاب: عمران، معماری
|
