دانلود رایگان مقالات عمران و معماری

از مشخصه های ایستگاه های مترو میتوان به عمق روباره کم آنها، زمین سست شهری، دهانه بزرگ این فضاها و وجود ساختمان ها روی ایستگاه را نام برد که همگی کنترل نشست سطحی و حفظ پایداری در این فضاهای زیر زمینی را دشوارتر می کند. در اکثر نقاط دنیا برای حفر زیر زمینی این فضاها از روش حفاری جدید اطریشی (NATM) استفاده میشود که علت آن انعطاف پذیری این روش برای شرایط متفاوت خاک است. یکی از روش های دیگری که به پایداری مقطع کمک میکند و نشست سطحی را تا حد زیادی کاهش میدهد روش جدید ستون در تونل (Tunnel Column) است که به صورت ترکیبی با روش NATM استفاده میشود و اول بار توسط Wagner و همکاران(1992) پیشنهاد شد. در این روش در چند گام جلوتر از جبهه حفاری در روش NATM، با استفاده از تونل پیشرو، ستون در وسط دهانه ساخته می شود و بین این ستون ها نیز تیر هایی ساخته می شود که بار جدار و پوشش تونل روی این تیر ها قرار میگیرد و به ستون منتقل میشود. در این تحقیق اثر استفاده از روش ستون در تونل، در ایستگاه مترو بر کنترل نشست و افزایش پایداری مقطع مورد بررسی قرار گرفته است. ایستگاه مورد بررسی بیضی شکل و با قطر بزرگ و کوچک به ترتیب 22 و 11 متر است. ستون ها مستطیلی و ابعاد آنها 2 در 1 متر و فاصله آنها از هم 10 متر است. مدل رفتاری خاک مور- کلمب و مدل رفتاری پوشش تونل الاستیک است. در این آنالیز عددی از نرم افزار اجزا محدود ABAQUS استفاده شده است و مدل سازی به صورت سه بعدی انجام شده است. همچنین اثر تغییر در پارامترهای مختلف ستون از قبیل سختی، ابعاد ستون و فاصله ستون ها از هم در نشست سطحی بررسی شده است. استفاده از روش ستون در تونل در اين تحقيق نشان مي دهد كه اين روش در ساخت فضاهاي زير زميني بزرگ مقطع از قبیل ایستگاه های مترو به خوبي كمك به كنترل نشست سطحی و افزايش پايداري فضاي زير زميني ميكند

---

---