دانلود رایگان مقالات عمران و معماری

ارزيابي سونامي خيزي و ارايه ساختار يک سامانه هشدار سونامي براي سواحل جنوبي ايران در حاشيه اقيانوس هند

حيدرزاده محمد*,دولت شاهي پيروز محرم,حاجي زاده ذاكر ناصر,مختاري محمد

* پرديش دانشكده هاي فني، دانشكده مهندسي عمران، دانشگاه تهران
شريف ويژه مهندسي عمران
مهر و آبان 1387; 24(44 (ويژه مهندسي عمران و مكانيك)):45-57.

تلاش هاي گسترده يي به منظور ارزيابي پتانسيل وقوع سونامي و توسعه سامانه هاي کاهش اثرات زيان بار آن در منطقه اقيانوس هند صورت گرفته و در حال انجام است. مهم ترين اين تلاش ها، بررسي تکتونيک منطقه اقيانوس هند و تعيين نواحي سونامي خيز در اين اقيانوس است. بر اساس مطالعات صورت گرفته، به طور کلي مهم ترين نواحي سونامي خيز در منطقه اقيانوس هند به دو دسته تقسيم شده اند: ناحيه فرورانش اندونزي در قسمت شرقي اقيانوس هند، و ناحيه فرورانش مکران در قسمت شمال غربي آن، ناحيه فرورانش مکران در نزديکي سواحل ايران، عمان، پاکستان و هند واقع شده و وقوع سونامي در اين منطقه، کشورهاي فوق الذکر را مي تواند متاثر سازد. آخرين سونامي بزرگ (8.1Mw) در منطقه مکران در 28 نوامبر سال 1945 اتفاق افتاد که حداقل 4000 کشته در سواحل ايران، پاکستان، هند، و عمان بر جاي گذاشت. بنابراين، با توجه به وجود پتانسيل وقوع سونامي در سواحل جنوبي ايران در حاشيه اقيانوس هند، در اين تحقيق از طريق مدل سازي فاز توليد سونامي در اثر وقوع زمين لرزه هاي زيردريايي، پتانسيل وقوع سونامي در سواحل جنوبي ايران مورد ارزيابي قرار مي گيرد. نتايج به دست آمده از مدل سازي فاز توليد سونامي نشان مي دهد که حداکثر بالاآمدگي و افت کف اقيانوس در اين منطقه براي حالت وقوع زمين لرزه يي با بزرگاي 8.2 نيز به ترتيب برابر با 2.4+ و 1.43- متر است. نتايج بيان گر آن است که به طور کلي پتانسيل وقوع سونامي در اين منطقه را مي توان به سه سطح تقسيم کرد: پتانسيل نسبي خيلي کم (در صورت وقوع زمين لرزه يي با بزرگاي تا 7)، پتانسيل نسبي کم تا متوسط (در صورت وقوع زمين لرزه يي با بزرگاي بين 7 تا 7.5) و پتانسيل نسبي بالا (در صورت وقوع زمين لرزه يي با بزرگاي بيش از 7.5).